'Het moet je om je partner gaan, niet om wat je van diegene kunt krijgen'
28/03/2022 JamesblondERVARINGEN
Kind als doel
Allereerst wil ik meegeven dat het om de relatie, en dus om je partner moet gaan. Een eventueel gezin komt daarna. Wanneer het kind je doel is en je partner het middel om dat doel te realiseren, dan is dat de wereld op zijn kop.
Wanneer het kind je doel is en je partner het middel om dat doel voor jou te realiseren, dan is dat de wereld op zijn kop.
Ik heb drie keer in een lange relatie gezeten waarbij het duidelijk was dat de dames in kwestie graag een kind wilden en dat moest dan maar met mij gebeuren, omdat ik op dat moment 'beschikbaar' was. Voor mij voelde de relatie nog niet goed genoeg (ik heb sowieso nooit écht de behoefte aan eigen kinderen gehad), dus ik wilde er nog niet aan beginnen - niet voordat ik het vertrouwen had dat we een goede kans van slagen hadden.
Zij bleven aandringen, waardoor ik me een soort Herman de Stier voelde. Ik kan je melden dat dat geen fijne gewaarwording is, als je bedenkt dat je op dat moment eigenlijk in een gelijkwaardige liefdesrelatie zou moeten zitten.
Ik weet dondersgoed dat het verlangen naar een kind (gezin) geen rationeel verlangen is. Je voelt het in je vezels en alles lijkt ervoor te moeten wijken. Maar het begint toch écht met die gezonde, liefdevolle relatie.
Vertrouwen
In mijn laatste lange relatie heb ik met haar samengewoond, in een poging toe te werken naar een dermate goede verstandhouding dat een gezin mogelijk zou kunnen worden (vertrouwen dat 'wij' het als stel, als vader, moeder en liefdeskoppel het aan zouden kunnen en het kind een stabiel en liefdevol gezin konden bieden).
Zij wilde liever gisteren dan morgen al aan de gang, ik was nog niet zo ver. Dat leidde - hoe ironisch - tot een vertrouwensbreuk: zij had er geen vertrouwen in dat het goed zou komen, met als gevolg dat ze vijf tot zes van de zeven dagen in de week elders was (vrienden, of waar dan ook). Ik wilde haar juist in de buurt hebben. Immers, hoe moet je werken aan je relatie, als je partner nooit in de buurt is? Wederom voelde ik me Herman de Stier. Deze relatie heeft dan ook niet lang geduurd.
Immers, hoe moet je werken aan je relatie, als je partner nooit in de buurt is?
Geen eigen kinderen
Inmiddels ben ik er wel uit dat ik niet (meer) aan eigen kinderen ga beginnen. Zou ik het al willen, dan zal ik moeten zoeken naar vrouwen van begin dertig. Nu is dat niet onmogelijk, maar het is wel knap lastig. Dan moet dat ook nog maar net iemand zijn waarmee ik zo'n goede relatie en vertrouwensband kan opbouwen (wederzijds, dus), dat ik die stap met haar wil gaan nemen.
Voor mij duurt dat wel iets langer dan een jaar. Ik wil eerst een paar keer flink zwaar weer overleefd hebben. Pas dan leer je elkaar écht kennen. Daarna moet je dan samen gaan proberen zwanger te worden. En het moet dan ook nog maar lukken, wat niet vanzelfsprekend is. Ik heb meerdere mensen in mijn omgeving meerdere jaren zien worstelen, met grote risico's voor de relatie.
Als het lukt en het kind is gezond, dan ben je natuurlijk dolgelukkig. Maar, zoals andere reageerders al schreven: ouderschap is verdraaid pittig en het heft zijn tol op je relatie. En dan heb ik het nog niet eens over de eventuele problemen die een flink leeftijdsverschil met je partner kunnen veroorzaken.
Ikzelf zou bijvoorbeeld absoluut niet de opa op het schoolplein willen zijn, of willen horen dat mensen mijn partner aanzien voor mijn dochter. Of op mijn zestigste met mijn artrose, jicht, hernia en reuma nog even lekker een balletje gaan trappen of stoeien met mijn kind van zes. Chronisch slaapgebrek heb ik het nog niet eens over.
Ikzelf zou bijvoorbeeld absoluut niet de opa op het schoolplein willen zijn, of willen horen dat mensen mijn partner aanzien voor mijn dochter.
Rode vlag
Ik heb op deze leeftijd daarentegen geen enkel probleem met de rol van stiefvader, zou me die gegund zijn. Maar ook daar begint het met de vrouw waarmee ik wil daten. Alles om haar heen komt daarna (feitelijk niet, maar zij zal moeten beslissen of ze me de stiefvaderrol wil geven en ik zal moeten beslissen of ik die wil; dat gebeurt niet tijdens de eerste date).
Ik merk daarentegen wel dat mijn gebrek aan kinderwens bij veel vrouwen onmiddellijk een rode vlag oplevert: 'Hij wil geen eigen kinderen, dus hij is niet geschikt om aan mijn kinderen blootgesteld te worden'. Bovenstaande ten spijt.
Zwaar, maar mooi
Ik heb dus geen kinderen en ik zie, mede door vrienden met kinderen, hoe zwaar dat kan zijn. Maar ik zie óók welk moois ik allemaal moet missen. En dat doet me soms best pijn. Bepaalde keuzes zijn onomkeerbaar. En ik zal me dus moeten schikken in de situatie zoals die nu is: ik ben single, begin veertig, geen eigen kinderen en die gaan er ook niet meer komen. Dat vind ik met regelmaat best lastig om te verteren.
Ik zal me dus moeten schikken in de situatie zoals die nu is: ik ben single, begin veertig, geen eigen kinderen en die gaan er ook niet meer komen. Dat vind ik met regelmaat best lastig om te verteren.
Daarbij merk ik dat het vinden van een geschikte partner absoluut lastiger wordt naarmate je ouder wordt. Dat geldt voor mij, maar dat geldt dus ook net zo goed voor alle vrouwen waarmee ik in contact zou kunnen komen. Als je dan ook nog eens zulke ambitieuze doelen hebt voor je leven, waarmee je eigenlijk 25 jaar te laat bent (jouw kinderwens), tja, dan wordt het wel moeilijk.
Daar komt ook bij dat een rol als stiefvader niet iets is wat je zelf in de hand hebt. Een eigen gezin heb je dat in zekere zin wel. Een rol als stiefvader moet je gegund worden door de vrouw in kwestie.
Relatie voorop zetten
Ik kan alleen maar aanraden om de vrouw voorop te zetten (dat vinden ze sowieso wel prettig, merk ik). Wanneer het je primair gaat om wat ze je zou kunnen geven, dan is dat geen goed uitgangspunt voor een mooie, evenwichtige, gelijkwaardige liefdesrelatie.
Dat betekent dat je je wens opzij zal moeten zetten. Daarentegen is die wens wél heel belangrijk voor je. Dus ik zou het zeker in een vroeg stadium ter sprake brengen. Maar niet al tijdens de eerste date.
Reacties
"Als ik het verhaal van Jamesblond lees besef ik eens te meer hoe fijn het is om 60 plus te zijn. Het kinderkrijg issue ligt immers al ver achter mij en ook achter de vrouwen waar ik mij op richt. Maar hij heeft gelijk; je moet niet een partner willen hebben omdat die jouw problemen gaat oplossen of jou iets kan geven dat je niet hebt. Het is natuurlijk fijn als dat wel gebeurt maar zou niet het uitgangspunt moeten zijn. Wat zou dan wel een uitgangspunt moeten zijn? Ik denk dat er niets zo sterk is als de juiste klik, ik heb onlangs weer mogen ervaren dat de juiste klik alle schijnbare barrières zou kunnen doorbreken als je ervoor gaat. Het zijn de momenten die je kunnen overvallen als je er het minst op verdacht bent. Als je ineens iemand ontmoet en je merkt dat er die enorme aantrekkingskracht is. Een gevoel dat maakt dat je alles zou willen loslaten om juist die ene te kunnen liefhebben. Jammer is dat het zo weinig gebeurt en als het gebeurt dat het dan vaak niet uitkomt om verschillende redenen. Ik heb er wel van geleerd dat je nooit de moed moet opgeven en dat het onmogelijke toch ineens mogelijk wordt. Het zit hem echt niet in lijstjes afvinken en hoe iemand eruit ziet, ga gewoon de straat op en kom hem of haar tegen en aarzel dan niet, want je weet niet wanneer en of er een volgende keer komt."
- wijnz
"Op zich ben ik het denk ik met de strekking van het stuk van Jamesblond wel eens. Een relatie aangaan om zo snel mogelijk je kinderwens te realiseren lijkt mij ook niet slim en ik denk ook dat het wel handig is als je relatie al wat stabieler is en je de zgn halleluja-fase in dat geval dus al voorbij bent en hebt gehad.
Met de conclusie van zijn stukje ben ik het echter minder eens. Ik ben van zijn leeftijd (even gecheckt op het profiel) en ik vind het wel prettig als mensen op hun profiel aan aangeven of ze nog een actieve kinderwens hebben. In dat geval zullen ze met mij in dat geval waarschijnlijk geen match zijn, niet omdat ik het absoluut heb uitgesloten, maar ik zou zelf eerst een paar jaar een relatie willen hebben voordat ik nog over een kind zou willen nadenken, en dan zou ik mijn eigen 'kritische' leeftijdsgrens gepasseerd zijn. Dat proef ik bij Jamesblond ook wel een beetje. Zo oud ben je beslist nog niet en stel dat je nu iemand tegen komt en over 3 jaar zou je vader worden, ben je dan te oud? Ik zou zelf denken van niet, maar dat is dan een keuze."
- Junipermay
"Dank je wel voor het delen van je verhaal. Het heeft mij meer laten leren over de andere kant van de spiegel. Het gevoel van de man. De betekenis achter de woorden. Ik neig ernaar om een datingprofiel te veel te analyseren. Ik zal je een paar voorbeelden geven. Als een man van 55 aangeeft dat hij een kinderwens heeft dat lees ik dat hij op zoek is naar een vrouw van 35. Als hij aangeeft dat ze sportief moet zijn dan lees ik dat ze strak in haar lijf moet zitten. Als ik lees dat ze onafhankelijk moet zijn dan ga ik ervan uit dat hij een bak aan alimentatie moet betalen en daardoor niet zoveel overhoudt aan het einde van de maand. Als een man in zijn profiel aangeeft wat een vrouw moet dragen (hoge hakken en een jurk) dan voel je sterk dat je een uithangbord wordt. Ik vraag mij af of ik het bij het rechte eind heb of dat ik te zwartgallig ben geworden na mijn persoonlijke ervaringen. Het is soms lastig om positief te blijven."
- Stefke
"Ik deel de mening van Stefke, ik kan er niets aan doen maar ook ik analyseer teveel een datingprofiel. Ik heb wel eens geprobeerd dat niet te doen en de signalen te negeren, maar bij een date merk ik dan toch dat ze weer boven komen drijven en ja dan zie ik steeds meer wat ik eigenlijk al opgemerkt had in het profiel. Dat schiet natuurlijk niet op, want er is altijd wel iets wat je niet bevalt aan iemand, niemand is volmaakt. Ik probeer me dan altijd voor te stellen of er met hetgeen me niet bevalt te leven valt, of dat ik me teveel zou moeten aanpassen of dat het me uiteindelijk toch gaat ergeren in het geval van een relatie. Ja, het kan inderdaad behoorlijk lastig zijn om positief te blijven!"
- Barber
"Jamesblond, ik sluit me aan bij Junipermay: Op jouw leeftijd is het zeer zeker nog niet te laat. Het lijkt me dat je nogal gehinderd wordt door je eigen meningen, zoals dat een a.s. moeder begin dertig moet zijn en dat een man van 60 artrose heeft of iets anders engs. Vooral dat laatste wil ik met kracht tegenspreken. Ik ben 70 , heb piepjonge kleinkinderen en zie ernaar uit om over 5 jaar met ze te gaan voetballen! Ik waardeer zeer dat je de grote stap niet lichtvaardig wil zetten, maar onthou ook dat het voor iedereen een sprong in het diepe is, met veel twijfels of je dit samen kunt. Ouderschap is ook een rol waar je in moet groeien. Veel succes!"
- Garant
