Terug
'Ik kende geen eenzaamheid...'
Ma 28/10/2019 Ingmar88ERVARINGEN
Nooit eenzaam
Het is gek, ik heb nog nooit overwogen om hier een reactie te plaatsen En al helemaal niet vanwege het onderwerp eenzaamheid. Ik ben namelijk in mijn hele leven nog nooit eenzaam geweest. Tot nu toe...
Maar sterker nog, ik heb in mijn werk een overkill aan sociale contacten, heb een paar zeer hechte vrienden en ben net een nieuwe studie begonnen met hele leuke nieuwe mensen. En ten derde ben ik graag op mijzelf. Ik heb twee keer een reis van 9 weken alleen gemaakt en me geen moment alleen gevoeld.
Ik kende geen eenzaamheid...
Maar een paar weken geleden, heel onverwacht - ik kwam 's middags thuis van opleiding - hoorde ik opeens de stilte. Opeens miste ik mijn vrienden en vooral, miste ik een leuke vrouw in huis. En ik hoorde mezelf zeggen dat ik eenzaam was.
Opeens miste ik mijn vrienden en vooral, miste ik een leuke vrouw in huis. En ik hoorde mezelf zeggen dat ik eenzaam was.
Dit is totaal nieuw voor me. En sindsdien is het gevoel niet meer weggegaan. Notabene bij het begin van een nieuwe studie.
Vrijheid
Ik ben 50 en een laatbloeier. Ik hoefde nooit een gezin, vrijheid was belangrijk, reizen nog meer, om vrienden zat ik nooit verlegen, ik moest eerder mensen weren. Een luxe positie. En de wereld lag voor me open en ik heb zoveel belangrijke en mooie ervaringen gehad. Ook in de liefde. Ik voel heel veel dankbaarheid.
Maar ik ben veranderd, ben meer bij mezelf gekomen, heb een aantal vrienden afgestoten en door mijn studie heb ik het druk. Nu opeens voel ik die eenzaamheid en - wat later dan anderen - de behoefte om te settelen. Ik betrap me er zelfs op kinderen op straat en vaders, anders te bekijken. En daardoor vrouwen ook.
Nu opeens voel ik die eenzaamheid en - wat later dan anderen - de behoefte om te settelen.
Niet meer fijn
Er zullen heel veel verschillende soorten eenzaamheid zijn. De mijne is niet een gebrek aan sociale skills, of de onmogelijkheid om me te verbinden. Maar ik merk gewoon dat ik het niet langer meer fijn heb alleen. Dat die periode klaar is. Ik mis warmte, huiselijkheid, liefde, maar ook nieuwe energie die je niet alleen uit jezelf haalt, maar uit het vertrouwen van een ander.
En ik had nooit gedacht dat nog eens te voelen. Die behoefte. Ik stond altijd overal boven. En nu opeens voel ik me afhankelijk. En gek genoeg vind ik dat een fijn gevoel.
En nu opeens voel ik me afhankelijk. En gek genoeg vind ik dat een fijn gevoel.
Dit is mijn verhaal. Ik ben niet aan de liefde toe omdat ik het eindelijk leuk heb alleen, nee, ik ben er aan toe omdat ik het niet langer leuk heb alleen.
+ Reacties
"Mooi dat je dit wilt delen met ons. Dit gaat ergers over! Dit heeft diepgang en is echt. Ik herken grote delen. Een extra soort geluk ga je voelen..."
- Goeiendag
"Hoe herkenbaar... Toch al geruime tijd alleen en prima alleen, niet de holle frase soort prima! Totdat ik dit jaar een prachtige, overweldigende en met veel rijke en mooie ervaringen, reis maakte. Ineens dacht ik: hoe fijn zou het zijn als ik dit moment/deze plaats/dit beeld zou kunnen delen... Ik zou het niet eenzaam, maar een duidelijk gemis noemen. Wat mogelijk toch een vorm van eenzaam voelen is... Dank je voor het delen en de aanleiding te geven, om hier even bij stil te staan en het te benoemen."
- Anoniem
"Mooi beschreven en een écht inhoudelijk thema. Laten we eerlijk zijn... We zijn hier allemaal omdat we iets/iemand missen. Hoe leuk, gevuld en productief je leven ook is, een diepgaande, wederkerige emotionele en fysieke verbinding met iemand die van je houdt omdat jij jij bent, met al je ongemakken, leuke en minder leuke eigenschappen, is wat (partner) liefde zo uniek en zo mooi maakt. Het is niet zaligmakend, dat weet iedereen, ik denk echter dat het een essentiële behoefte is die iedereen heeft, de mens is tenslotte een sociaal dier. Op het moment dat je dat ontbeert, roept dat gevoelens van verlangen, gemis en eenzaamheid op. Je kan niet meer doen dan je openstellen en het lot een handje helpen door je (bijvoorbeeld) hier aan te melden. Heel veel liefde gewenst voor iedereen!"
- aphrodite68
"Ja, ik noem het verbondenheid, emotionele verbinding. Weten dat die ander er voor je is, ook al ben je niet samen. Die grote lach die op ieders gezicht komt als je elkaar weer ziet. Weten dat het goed zit, moeite voor elkaar doen, echte aandacht. Maar liever langer alleen dan met minder genoegen nemen, 1+1 kan echt 3 worden."
- Maja040
"Wat goed en herkenbaar beschreven! Zeker die laatste alinea."
- Marieke1970
"Het klinkt alsof jij het al die tijd heel erg goed hebt gehad met jezelf, alsof jullie twee personen waren en dat je andere zelf nu tegen je zegt: 'hey, zoek even iemand anders?'. Ik heb bewondering voor mensen die zo selfsupporting kunnen leven, ik kan dat niet. Van de 59 jaar dat ik nu leef heb ik er ruim 26 met iemand anders doorgebracht. Ik was als kleuter al verliefd op buurmeisjes en had altijd verdriet als het uitging. Ik denk dat ik gewoon graag van iemand wil houden en ik vind het ook fijn als er van mij gehouden wordt. Ik ben vorig jaar voor het eerst in ruim 30 jaar alleen op vakantie geweest. Dat was eigenlijk fantastisch; je hoeft met niemand te overleggen en ondanks dat je alleen bent is het toch makkelijk om contacten aan te gaan, makkelijker dan wanneer je met z'n tweeën bent. Ik ben nu 3 jaar single en ik moet zeggen dat het me steeds zwaarder begint te vallen. Ik voel me regelmatig echt eenzaam en ondanks dat ik veel sociale contacten heb is het ongemakkelijk om hierover te praten."
- wijnz
"Ik ben niet eenzaam, leuk werk en vrienden, maar ben wel regelmatig alleen, vrienden hebben ook hun eigen leven en kinderen enz., dacht hier op deze een leuke man te ontmoeten, maar wat blijkt, het is kijken en nog eens kijken en niet kopen... Geen reacties. Denk dat ze zich hier te verheven boven alles voelen voelen om te reageren. Krijg vaak van e-Matching aanbieding met voordelige aanbiedingen om lid te worden, maar heeft geen zin, ga geen geld weggooien aan iets wat toch totaal geen zin heeft."
- Maybe
"Tja, ik herken deze vorm van eenzaamheid absoluut niet. De relatie die ik had, en waarvan ik dacht dat het voor altijd zou zijn, is vorig jaar verbroken en daarna heb ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld, en dat is juist omdat ik weet hoe geweldig die verbondenheid is die je met een partner kunt hebben en hoe afgesneden het voelt als die verbondenheid er niet meer is. Voor mijn gevoel is dat een heel anders soort eenzaamheid dan de eenzaamheid van de schrijver."
- Barber
"Eigenlijk behoorlijk off-topic, maar toch een reactie op Maybe. Volgens mij verwijt zij anderen namelijk precies dat wat ze zelf ook doet. Zonder betaald lidmaatschap is het namelijk alleen maar mogelijk om te kijken en niet te kopen. Dus behoorlijk hypocriet om stevige woorden over anderen te gebruiken in plaats van in de spiegel te kijken."
- B
"Hoe ik het zie: helaas helpt een relatie niet per se tegen eenzaamheid. (En in die zin ook het ouderschap niet per se.) Je moet echt die verbinding voelen met elkaar. Je blootgeven, kwetsbaar durven opstellen, je bij de ander veilig voelen, je gezien en gehoord voelen, en liefst ook nog in enige mate begrepen voelen. Als dat niet lukt, kun je je samen nog eenzamer voelen dan wanneer je geen relatie hebt. Want dan wordt je juist steeds met je neus op de feiten gedrukt hoe alleen je bent."
- Anoniem
"Ja, Anoniem, mee eens! Eenzaamheid heeft niet echt te maken met het wel of geen partner naast je te hebben. Of ouder-zijn of nog levende ouders hebben. Eenzaamheid is, wat mij betreft, een gevoel wat een uitkomst is van een misinterpretatie van wie we echt zijn. We worden alleen geboren en gaan alleen (in ons eentje) dood. Het is een mysterie hoe dat precies werkt, de omstandigheden voor de geboorte en na onze dood. De meeste van ons kunnen prima genieten (soms vluchten) van het bestaan en deze waarheid buiten de deur houden. Tot er ineens we onverwachts dichtbij komen bij deze vragen. Hoe gek is dat niet dat we hier zijn en ons daar niet mee bezig houden door dieper te kijken en te voelen wat dit met ons doet. Wat betekent een mens te zijn. Wat betekent de dood? Houd dan alles op. Lossen we op in as? Eenzaamheid roept/vraagt om dieper te kijken, te onderzoeken naar WAT het ECHT schrijnt en pijn doet. Een soort brand alarm. Ga dieper dan dit gevoel, ga kijken en voelen en wees niet zo onder de indruk van de romantiek van een perfecte leven met je soulmate die alles op zou lossen. Uiteindelijk wordt iedereen geconfronteerd met pijn en verlies van de dood. En de dreiging van onze dood. En dat is waar de oorsprong ligt van deze gevoelens van eenzaamheid. Het ware staat van alleen-zijn is in wezen puur geluk. Dat is wat ik realiseer. Maar het menselijke aspect in ons, het ego dat zich identificeer met een iemand te zijn, dat is de pijn van eenzaamheid. Daarom is de ervaring van liefde zo verheven, omdat in de liefde smelt deze entiteit en lossen we samen op met een zogenaamde andere. Eigenlijk in de versmelting komen we bij de kern. Er is geen andere, er is geen afscheiding of pijn. We zijn even verlost van dit idee apart te zijn."
- Samkhya
+