Terug
'Of het nog een keer lukt?'
Ma 26/08/2019 AnoniemERVARINGEN
Stapelverliefd
Ongeveer tien jaar geleden ontmoette ik de love of my life. Ik was toen rond de 60 jaar. We hebben eerst bijna drie maanden gemaild; daarna twee weken gebeld en toen de ontmoeting! Stapelverliefd waren we. Het kon niet op.
Na een half jaar vertrok ik naar zijn woonplaats en ging we samenwonen. Ik verkocht zelfs mijn huis met groot verlies (de crisis). We konden onze liefde van de daken schreeuwen. Anderen zagen het ook. 'Dit gaat nooit meer stuk.'
We konden onze liefde van de daken schreeuwen. Anderen zagen het ook. 'Dit gaat nooit meer stuk.'
Hij had tot dan toe een slecht contact met zijn kinderen, met name zijn dochter. In haar hele middelbare schooltijd had ze nooit tegen hem gesproken. Ik zorgde ervoor dat het contact weer wat beter is gaan lopen. Ze bleef mij niet aardig vinden, het meisje vond nooit iemand aardig.
Met zijn zoon had ik een heel goed contact. Mijn partner zei altijd dat wanneer hij de helft van de liefde van mijn vier kinderen voor hem, van zijn eigen kinderen kon krijgen, hij een gelukkig man zou zijn. Hij was dol op mijn kinderen en omgekeerd ook.
Asperger
Ik vermoed dat hij en zijn twee kinderen een vorm van Asperger hebben. Angst voor alles en iedereen. Niet eerlijk zijn, een leugen was direct gemaakt. Vreselijk.
In het begin poetste ik dat weg met de mantel der liefde. Zijn dochter kreeg verkering met een jongen, toen ongeveer 29 jaar. Goede baan, echter gediagnosticeerd Borderline! Er kwam een kind. Er ontstond een soort broederschap mij eruit te werken. Dit in samenwerking met een zus van hem. Het werd een hel...
Genegeerd
Er werd vanaf toen nooit iets gezegd, ik werd gemeden en genegeerd. Ik had er geen vat op wat er nu precies aan de hand was. Zij mochten mij niet. Zijn dochter en haar tante (de zus van mijn liefde) waren vreselijk jaloers op de innige, intense liefde van hun vader/broer, dus dat moest kapot. Deze zus belde al die jaren bijna iedere dag. 'Ze konden niet zonder dat belletje...'
Er ontstond een soort broederschap mij eruit te werken. Dit in samenwerking met een zus van hem. Het werd een hel...
Mijn partner was bovendien vermogend, iets wat de vriend van zijn dochter ook wel aanstond. Inmiddels is de relatie van zijn dochter met de Borderliner ook kapot, zij is weggelopen met haar kind (politie was gewaarschuwd) en woont weer in de buurt van vader en moeder. Zij gebruikt haar vader als oppas, taxichauffeur en alles waar ze hem voor kan gebruiken.
De man is blij, geniet van zijn kleinkind en neemt de andere taken voor lief. Eindelijk contact na 30 jaar met zijn dochter, ook al gaat het via het kleinkind. Ik weet dat er een sanctie op staat als hij mij vaker zou gaan zien: dan zal zij hem verder contact met zijn kleinkind verbieden... Zo houden zijn zus, dochter en hij elkaar in de tang.
Gebroken
Ik ben ruim 2,5 jaar geleden weggegaan. Ik was gebroken, kapot. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Af en toe zie ik hem nog omdat we lid zijn van dezelfde vereniging.
Soms komt hij langs om post te brengen. Dan is het gezellig. Altijd als hij er is, gaat er een telefoontje van zijn zus of zijn dochter. Zo houden ze hem goed in de gaten. Ik zie hem direct angstig worden. En binnen 5 minuten is hij dan weg. Ik krijg de gelegenheid niet echt eens te praten met hem.
Uitpraten heeft geen zin, dat wil/kan/durft hij niet. Ik heb het erg lang geprobeerd. Hij zwijgt of kijkt weg.
Uitpraten heeft geen zin, dat wil/kan/durft hij niet. Ik heb het erg lang geprobeerd. Hij zwijgt of kijkt weg.
Leven langzaam weer oppakken
Ik heb ondertussen een cursus bij de GGZe gedaan, 'Autisme met naasten'. Daar heb ik veel aan gehad. Ik begrijp het nog beter. Aan een ieder aan te raden. In de omgeving waar ik woon zijn procentueel veel mensen die in het autistisch spectrum zitten.
De reden waarom ik dit verhaal schrijf is een steun te zijn voor anderen die ook iemand tegengekomen zijn met soortgelijke problematiek. Het ligt niet aan degene die geen Asperger heeft!
Ik ben nu na een kleine drie jaar nog niet helemaal de oude. Ik ben op e-Matching gegaan om te zien of ik weer vertrouwen heb een nieuwe relatie aan te gaan. Ik hoop het oprecht. Ik durf er nog steeds niet helemaal voor te gaan. het heeft er vreselijk diep ingehakt.
Nog steeds liefde
Ja, ik houd nog steeds van de man, maar dan van die man die ik ontmoette vroeger, toen niemand een beroep op hem deed mij los te laten.
Het was een feest. Maar ik weet nu dat het onmogelijk is met zo'n man samen te wonen. Zijn zus en dochter zullen altijd over hem blijven regeren; hij zal te bang zijn hun 'orders' niet op te volgen om zijn hart te volgen.
Ik durf er nog steeds niet helemaal voor te gaan. het heeft er vreselijk diep ingehakt.
Nu heb ik mijn eigen huis gekocht, woon prachtig, geniet van mijn kinderen en alles wat ik doe. Mijn wonden zijn nog steeds niet helemaal dicht. Heel erg jammer. Een reden is dat het onmogelijk lijkt zaken uit te praten. Daarom kan ik er geen punt achter zetten en blijf ik maar denken wat ik in hemelsnaam verkeerd heb gedaan.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik een aantal keren door vrienden en familie ben gewaarschuwd voor zijn zus en zijn dochter. Te laat... Belangrijk voor mij is dat de andere broers en zussen plus schoonfamilie mij allemaal een warm hart toe draagden.
Lotgenoten
Ik ben benieuwd of anderen ook zoiets hebben meegemaakt en ook niet zo goed durven iets nieuws te beginnen, omdat ze denken nog steeds van de oude relatie te houden (ondanks dat ze nooit meer 'terug zouden willen'). Of niet durven omdat ze bang zijn weer met kinderen van de partner te maken te krijgen in negatieve vorm.
Ik heb ondanks alles, de hoop er toch nog wat van een nieuwe relatie te maken. Vol frisse moed ga ik verder en hoop een nieuwe grote liefde te vinden. Mooi dat ik ooit de liefde van mijn leven heb gevonden dankzij e-Matching! Het kan dus. Of het nog een keertje lukt?
+ Reacties
"De huidige tijd met opeenvolgende relaties geeft veel problemen in familiesystemen. Nieuwe partners, ook volwassen kinderen die er niet mee uit de voeten kunnen. Op latere leeftijd intensief zorgen voor elkaar. Zonder steun van de familie, tot ingewikkelde scheiding of erfeniskwesties aan toe. (1e 2e 3e relaties, eigen kinderen, stiefkinderen en nog nieuwe halfbroertjes/zusjes). Een vader of moeder die helemaal opgaat in een nieuwe partner en eigen gezin ineens niet meer ziet staan. Mensen zouden hun oor eens te luister moeten leggen bij uitvaartbedrijven (gescheiden zaaltjes bij de uitvaart) en notarissen (wie horen wel of niet bij het gezin- volgens de wet). De vraag is wel terecht, afgezien je zelf nog verliefd kan worden, kan je op latere leeftijd nog thuiskomen en bonden met een nieuwe familie? Je deelt meestal helemaal niets aan gezamenlijke historie. Daarmee ontbreekt loyaliteit naar elkaar tussen familie en nieuwe partner. Dit komt veel vaker voor dan briefschrijver denkt. Ook zonder Asperger. En helemaal opnieuw beginnen na je 65e dat is wel een zware weg te gaan. Mijn les; verliefd worden ja- samen onder 1 dak of familiegedoe -nee. Google nalatenschap mediation samengestelde gezinnen. Of schaduwweduwe v C. Harrems."
- Allana
"Wat een naar verhaal. En ja, ik heb net iets in die richting mee gemaakt. Met een man die al 7 jaar in scheiding lag, maar nu werd de knoop echt doorgehakt. Huis stond te koop en onze relatie was bij iedereen bekend. Tot het moment dat zijn ex, borderline, door kreeg dat wij het echt goed hadden en toen begon het. Brief met belastende info naar zijn zakenpartner, onze vakantie geannuleerd op zijn wachtwoord, mij benaderen met nare mailtjes op onze vakantie. En ondertussen hem de hemel beloven van ineens weer mogelijke intimiteit tot geld tot beloftes van therapie en opname. En ik dacht, zoals iedereen om me heen: wij houden zoveel van elkaar, hij heeft dit gedrag nu jaren meegemaakt, lastig maar hij dealt er wel mee. Nou niet dus, van een vrolijke blije en gelukkige man is hij in no time tot een hoopje angst gereduceerd. Hij is bijna weggerend. Gelukkig, het was maar 4 maanden. Maar toch harde les: partner met borderline, hoe stellig de nieuwe liefde ook is, eerst rustig afwachten in hoeverre hij/zij beschadigd is en de rug recht kan houden."
- Anoniem
"Wat een verhaal. Erg sneu voor je dat dit zo gelopen is. Maar ik heb me ook verbaasd. Daarom plaats ik wat kanttekeningen. Ik bedoel het goed.
1) Je zegt dat je vermoedt dat hij en zijn kinderen een vorm van Asperger hebben. En hangt alles daaraan op. Ik vind vermoeden hier een beetje vreemd. Het zou dan toch ergens gediagnostiseerd moeten zijn.
2) Eerst drie maanden mailen en dan twee weken bellen voorafgaand aan de ontmoeting. Ik vind dat link, gevaarlijk. Er zijn diverse tv-programma's die (nu) waarschuwen dat langdurig mailen en niet lijfelijk elkaar ontmoeten, kunnen leiden tot ellende. Het heeft het risico in zich dat je aan het lijntje wordt gehouden. Met schrijven kan iemand zich heel anders voordoen dat hIj daadwerkelijk is. Het lijkt ook te duiden op onzekerheid van jouw kant. Ik zou de volgende keer eerder willen weten wat voor vlees ik in de kuip heb.
3) Heel opvallend: je zegt dat dat je voor hem je huis met verlies hebt verkocht. En ook dat hij heel vermogend is. Ikzelf was ook verliefd op mijn overleden partner. En wij hebben toen voordat we gingen samenwonen, alles heel goed vastgelegd. Ik had meer financiële draagkracht dan mijn partner. Maar we hebben de financiën en de risico's geregeld, middels een partnerschapsregistratie en een testament. En zeker niet ten nadele van mijn partner. Ik vind de opmerking van jou dat je je huis met verlies hebt verkocht zonder verder erop in te gaan wat de eventuele financiële voordelen voor jou waren, ronduit griezelig. Je draagt zelf de verantwoordelijk voor de risico's die je neemt. En je partner was vermogend. Dus had makkelijk bij kunnen bijspringen. En daar hoor ik niets over.
4) Je was al gewaarschuwd voor zijn zus en dochter. Het is heel lastig als je naasten zich met je relatie gaan bemoeien. Het duidt op onzekerheid van jouw kant. Maar is absoluut een voorbode van ellende.
5) Je ontmoet hem nog steeds! Hij brengt nog post langs! Ik vind dat masochistisch. Wat wil je ermee bereiken. En had je niet beter verder uit zijn buurt kunnen verhuizen? Besef je niet dat je hierdoor niet afkomt van zus en dochter? Kappen met alles! Bovendien kan je gewezen partner de post ook retour afzender sturen. Of gewoon vernietigen. Ik neem aan dat de belangrijkste adressen nu toch wel op de hoogte zijn gesteld door jou? Wat is nu eigenlijk het risico dat een brief niet aankomt? Weeg voor- en nadelen af.
6) Begin pas weer een relatie als je weer stevig op je benen staat. Zijn negatieve kanten en vooral die van zijn zus en dochter heb je voldoende belicht. Maar heb je ook naar jezelf gekeken? Wat kan je doen dat dit niet nog eens gebeurt? Misschien iets zelfverzekerder, doordachter, minder naïef een relatie aangaan? Waarom zoek je bevestiging? van anderen door middel van je schrijven hierover? Ben je wel echt klaar voor een nieuwe relatie?
Ik wil direct mijn excuses aanbieden dat ik wellicht hard in mijn oordeel ben. Ik wil je een spiegel voorleggen. Bedoel het zeker niet kwetsend. Maar anderen de schuld geven en verklaringen bedenken, geeft jou een veilig gevoel. Maar de verantwoordelijkheid bij jezelf leggen is veel moeilijker. Het zal op den duur wel een veel beter resultaat geven. Ik baseer me op de cursus Landmark die ik ooit gedaan heb. Landmark leert je om de verantwoordelijkheid van misgelopen zaken in je leven, bij jezelf te leggen. Het is puur de bron waaruit ik put. Ik zeg niet wat je moet doen. Heel veel succes met hoe het verder in je leven gaat."
- Arthur54
"Wat een verhaal! Ik kan me het enigszins voorstellen, omdat ook ik wel mensen met Asperger in mijn omgeving heb. Een tijdlang heb ik cursussen gevolgd over autisme en daardoor meer begrip gekregen voor het hele fenomeen. Dat maakte de pijn van de scheiding iets milder. Lieve dame, op de wijze hoe je schrijft kan ik opmaken dat je een serieuze, liefdevolle en hartelijke vrouw bent. Daarom heb ik er wel vertrouwen in, dat je vroeg of laat wel eens opnieuw een fijne partner kunt treffen. Ik wens je een lieve man en een heel liefdevolle tijd toe. Geloof in je kwaliteiten, leer van de nare zaken en dank voor de mooie zaken. Je mag treuren, maar kijk vooral vooruit! Het leven is zo kostbaar."
- Aurinka
"Ik ben het eens met Arthur54. Er kan van alles misgaan in relaties, echter om de ander dan in psychiatrische hokjes weg te zetten vind ik oneerlijk en gevaarlijk omdat je daarmee anderen kunt beschadigen. En je vermoedt Asperger zeg je, nou, nee hoor, je kunt dat echt zo niet doen als het niet onderzocht is. Doe dit alsjeblieft niet. Mijn advies voor je is, om jezelf m.b.v. coaching te leren kennen en je eigen rol in dit voorgaande te leren zien. Vervelende dingen meemaken is niet leuk en soms afschuwelijk, en toch hangt het direct samen met je eigen gevoel en reacties op alle gebeurtenissen. Was je communicatief vaardig, heb je het laten gebeuren, dat soort dingen. Ik wens je nieuwe inzichten toe en het is wel moeilijk maar geef jezelf die kans."
- Alyssum
"Wat een naar verhaal... Je kunt denk ik pas open staan voor een andere relatie wanneer je deze man hebt losgelaten en daar staat geen tijd voor wanneer dat 'klaar' zou moeten zijn. Het feit dat je wel open wilt staan voor een eventuele nieuwe liefde zegt dat je het een kans wilt geven en daar begint het mee! Je merkt zelf wanneer de tijd rijp is. Liefdesverdriet en alles wat daarbij komt, is erg intens en zit vaak diepgeworteld. Heb wat clementie met jezelf en houd vertrouwen. Ik wens je heel veel sterkte en succes!"
- aphrodite68
"Uit alles wat ik lees kan ik niet opmaken dat hij en zijn kinderen een vorm van Asperger hebben. Ik krijg eerder de indruk dat de man niet standvastig is. Zijn dochter is slim genoeg om daar misbruik van te maken. Met de zoon had je goed contact. Ook oogcontact? Heeft hij dan wel Asperger? Wees voorzichtig om anderen in zo'n hokje te plaatsen."
- Skyler
"Ook ik heb een mooie maar (juist daardoor) pijnlijke ervaring/relatie gehad met iemand die o.a. autistisch was. Op de 'goede' momenten mooier en fijner dan ooit, op slechte momenten een ware hel! Ook ik heb nog steeds een warm gevoel ook al zie ik haar nooit meer. Het probleem is vaak dat je al dan niet bewust het accent in de relatie verlegt van partner naar hulpverlener/therapeut. Voor even kán dat nog wel, maar niet voor lang. Dan is het geen liefde meer. Plus dat zo iemand én de situatie alle energie weg slurpt. En jij uitgeput met lege handen achterblijft. Die ander heeft waarschijnlijk betere overlevingstactieken aangeleerd... Overigens vind ik het sowieso niet verstandig om letterlijk huis & haard op te geven voor iemand die je niet door-en-door kent. En dan nog. Op 'bepaalde' leeftijd lijkt het mij verstandiger om enige reserve(!) te (be-)houden en niet alles op één kaart van het spreekwoordelijke kaartenhuis te zetten. Het 'ze leefden nog lang en gelukkig' is meer iets voor de filmindustrie. Moraal? Denk allereerst aan jezelf en je eigen integriteit (dat kan ook zonder egocentrisme). Geef dan wat de situatie vraagt en jij kunt en wilt geven. Dan kun je er op tijd uitstappen, ook al is dat lastig."
- Mjuzik
"Het plakken van psychiatrische labels op mensen zouden we niet moeten doen. Heb het toch liever over karaktertrekken of stemmingen. Nu is Asperger geen autistische categorie meer in de zin van de DSM5 (even duur doen), maar toch... De relatieproblemen kwamen doordat je partner zeer vermogend was denk ik. Dat ligt sociaal wel lastig, valt niet mee om rijk te zijn, denk ik, hoe ben je zeker van de zuiverheid van anders bedoelingen? Kies toch liever een eenzame onbemiddelde als ik."
- Echo
"Ik vraag me af of de schrijfster van het verhaal wel een goed contact met haar vriend had. Het lijkt erop dat ze zich heel eenzaam voelde in die relatie. Het lijkt me toch normaal dat je je vriend ter verantwoording roept als zijn dochter en zus steeds roet in het eten gooien? En als hij daarover niet wil of kan praten, zou het voor mij gauw over zijn. Besides, wie wil er nu een man die bang is voor zijn dochter en zus en degene die voor hem het meest dierbaar zou moeten zijn daarom verwaarloost? Als haar vriend echt Asperger had/heeft is een relatie vrijwel onmogelijk weet ik helaas uit ervaring en dan is het maar beter dat de relatie verbroken is. Ze kan het beste alle contact verbreken, anders blokkeert het haar in het zoeken naar een nieuwe partner. Ik wens haar veel sterkte!"
- Barber
+