terug
Het hulpverlenerscomplex
Ma 02/12/2019 DatingCoach IrmaCOLUMN
Tragedie
Hij staat daar, kijkt wat hulpeloos, is niet stoer, en heeft dringend hulp nodig. Een smekende blik in zijn ogen. Zijn leven is een puinhoop, is altijd al een puinhoop geweest en zal zo blijven... Tenzij jij hem helpt.
Dan ben je geweldig, prachtig en wordt hij eindeloos verliefd totdat hij denkt iemand gevonden te hebben die nog beter kan helpen. Hij is niet verliefd op jou, niet op haar, maar op zijn eigen tragedie. Verder dan zijn eigen rampspoed kan hij niet denken. Hij heeft nooit werk, zoekt er ook niet naar. Hij staat altijd rood en is vaak een beetje ziek, maar nooit ernstig.
Hij is niet verliefd op jou, niet op haar, maar op zijn eigen tragedie.
Mocht je zelf hulp nodig hebben, dan is hij er nooit. Word je ziek, dan is hij je prompt vergeten en trekt in bij een andere dame die moeilijk alleen kan zijn, maar op wie hij niet echt valt. Wel op haar centjes en huis, jammer dat hij haar op de koop toe moet nemen. Totdat deze dame wakker wordt en hij twee maanden later weer in de stacaravan van zijn tante belandt.
Grootse plannen
Hij kan vervangen worden door zij. Dit soort type mens kan zowel een man als een vrouw zijn. Een cursist van mij is dit overkomen. Haar hulpbehoevende filosofische vriend heeft het huisje van haar ouders dat ze gekocht had totaal opgesoupeerd.
Hij had grootse ideeën, de wildste plannen en alles mislukte omdat hij nergens echt voor ging. Hij lag de meeste tijd van zijn leven in zijn bed te denken over hoe het allemaal anders kon zijn. Het was heel jammer dat hij niet begrepen werd door zijn omgeving. Niemand had oog voor al zijn talent en daardoor flopte het ene project na het andere.
Het tragische was nog wel dat de mensen die hij tegengekomen was in zijn leven zo oneerlijk tegen hem hadden gedaan. Deze oneerlijkheid bestond meestal uit het verbreken van het contact, naarmate dat langer duurde.
Dat hij zelf niet echt een persoon was waar je mee kon samenwerken was nog niet echt bij hem opgekomen. Hij kwam wel eens een afspraak niet na, gaf hij toe, maar tegenwoordig was er ook zo weinig plek meer voor gevoelens in onze maatschappij en jakkerde iedereen door.
Dat hij zelf niet echt een persoon was waar je mee kon samenwerken was nog niet echt bij hem opgekomen.
De meeste vrouwen vinden hem wel aandoenlijk, maar uiteindelijk is die smekende blik niet meer zo lief. De vaagheid en hulpeloosheid van hem hangt als een molensteen om je nek.
Vluchten
Eerst voel je het niet zo, hij is zo schattig, maar naar verloop van tijd zou je het toch prettiger vinden hem niet te allen tijde in zijn ochtendjas te ontmoeten op de route bed…koelkast of koelkast…bed. Je woont echter al samen, en ontvlucht daarom wat vaker je eigen huis.
Je bent het trouwe type en vindt het best wel erg. Je hebt een andere man ontmoet en denkt een beetje vaak aan hem of eigenlijk vaker wel dan niet. Deze persoon klaagt niet en lijdt niet zo eindeloos door het leven. Hij weet ook beter wat hij wil en heeft een stuk gezonde zelfdiscipline. Eigenlijk is dit veel spannender.
Waarom?
Het maakt niet uit of je een man of vrouw bent. Het is ook niet zinvol om te klagen over de maanden of jaren die verspild zijn aan de hulpbehoevende energievreter. Het is belangrijker om te gaan kijken waarom jij zo bent geworden.
Het is ook niet zinvol om te klagen over de maanden of jaren die verspild zijn aan de hulpbehoevende energievreter. Het is belangrijker om te gaan kijken waarom jij zo bent geworden.
Moest je vroeger je moeder redden of je vader? Werd je als kind gedwongen om teveel verantwoordelijkheid op je te nemen. Waar ligt de wortel van jouw 'hulpverlenercomplex'? Geef je misschien iemand anders de zorg die je vroeger zelf nooit gekregen hebt?
Probeer uit deze destructieve patronen te stappen. En zolang je toch wilt betuttelen schaf een pup aan, die brengt meer plezier.
+ Reacties
"Het hulpzoekercomplex. Daar staat zij: een vrouw van middelbare leeftijd die wat aan de stevige kant is. Een zorgelijke mond en een denkfrons. Dat zorgelijke gezicht lijkt op te leven als hij tegenover haar zit. Ze luistert veel en is een kei in het maken van meelevende geluiden. Hij praat graag tegen haar, er is niemand die zo goed kan luisteren. 'Wat deed dat met je?', is haar favoriete vraag. Ze kookt graag. Niet echt lekker maar wel veel. Stamppotten, soep. Haar stevige gerechten zitten in Tupperwarebakjes en die laat ze achter in zijn koelkast. Met gele Post-its waarop instructies staan. Magnetron op stand 3. Fijn vindt hij dat. Hij kan alles bij haar kwijt. Ze hoort graag over zijn vorige vriendin die hem liet zitten. Wat een heks was dat! Dat soort vrouwen verdient geen man! Nee, dan zij. Ze zet knopen aan zijn jas en koopt een cadeautje voor zijn moeder. Dat arme mens kan het toch ook niet helpen dat hij steeds de verkeerde schoondochter thuis brengt. Ze wil graag vrienden worden met zijn kinderen, maar gek genoeg hebben die geen zin in haar. Ze is niet meer weg te denken uit zijn leven. Ze komt eerste kerstdag en op oudejaarsdag komt ze oliebollen brengen. Zelf gebakken. Haar haar ruikt naar frituurvet. Om 12 uur houdt ze hem net iets te lang vast. Dit wordt ons jaar fluistert ze. Hij schrikt een beetje. Hij had heel andere plannen voor het komend jaar. Het gaat beter met hem. Hij zit weer op een datingsite is en denkt weinig aan zijn ex, die heks. In februari ziet hij haar voor het laatst. Heel kort, ze kwam de Tupperwarebakjes ophalen die ze nodig had om eten te brengen aan een vriend."
- Roma26
"Wat is er toch gebeurd met onze barmhartigheid? Hoewel ik het nut zeker inzie van een waarschuwing voor vluchten in een helpende rol, heb ik toch enorm moeite met de gechargeerde portretten in deze column. Aangeleerde hulpeloosheid, mijdgedrag, gevoelsdoof, wat er ook aan de hand mag zijn bij deze mensen, iemand is dat niet omdat het zo leuk is. Achter dit gedrag kan depressiviteit schuil gaan, een trauma of persoonlijkheidsproblematiek etc. Ik vind de toon van de column sterk veroordelend naar beide personen en dat staat me enorm tegen. Natuurlijk heb je jezelf ermee als je in de reddersrol duikt: niemand kan een ander redden, je kunt alleen de poging steunen van de ander die uit eigen overtuiging kiest voor verandering. Alleen steun geven zonder te kunnen ontvangen schept geen gezonde relatie. Maar daar staat tegenover dat de kern van liefde mededogen is met de tekortkomingen van de ander én jezelf. Compassie en zelfcompassie, zonder dat ben je niet meer dan een eisende partij. Dat is geen liefde, dat is consumptie."
- Annemijntje
+